İsa çarmıha gerilişinin ayrıntılarını açıklar

Sevgili kızım, Çarmıhtaki Tutkum anılacağı için, daha fazla acı çekme zamanım gelecek.

Çarmıha gerilişim sırasında çektiğim acıların boyutunu ya da nasıl kırbaçlandığımı hiç kimse anlayamaz.

Kırbaçlanmam en kötüsüydü. On adam tarafından vahşice dövüldüm ve vücudumun her santimi kesildi.

Sırtımdaki et yırtılmıştı ve omuz bıçaklarım görünüyordu.

Zar zor ayakta durabiliyordum ve bir gözüm morarmış ve ezilmişti.

Sadece sol gözümle görebiliyordum.

Beni Pontius Pilatus'un huzuruna çıkarıp başıma dikenli tacı koyduklarında ayakta zor duruyordum.

Sonra Beni çırılçıplak soyup başıma kısa kırmızı bir giysi geçirdiler ve sağ elime bir palmiye dalı koydular.

Her diken bir iğne gibiydi, o kadar keskindi ki. Bu dikenlerden biri de sağ gözümü deldi ve zar zor görmeme neden oldu.

O kadar çok Kan kaybettim ki kustum ve başım o kadar dönüyordu ki, Çarmıh'a tırmanmaya başladığımda Çarmıh'ı tutamadım.

O kadar çok düştüm ki tepenin zirvesine ulaşmam saatler sürdü.

Yolun her adımında kırbaçlandım ve kamçılandım.

Vücudumun her yeri kan içindeydi ve kavurucu güneşin ürettiği yoğun bir terle kaplıydı.

Birkaç kez bayıldım.

Bu her ne kadar acı ve ıstırap verici olsa da, en korkuncu sadece yol boyunca yetişkinlerin değil, ebeveynlerini örnek aldıkları için Beni tekmeleyen küçük çocukların da Bana karşı gösterdikleri nefretti.

Ağızlarından dökülen çığlıklar ve nefret, Benden duydukları korkunun yanında hiçbir şeydi.

Çünkü tüm bunların ardında, uzun zamandır bekledikleri Mesih'in gerçekten ben olup olmadığımdan hâlâ emin değillerdi.

Bu nedenle, Beni kabul etmektense, Benden nefret etmek, Beni kınamak daha kolaydı, çünkü bu onların yollarını değiştirmek zorunda kalacakları anlamına gelirdi.

En çok acı çektiğim an, yine sırtımdan tekmelendikten sonra yerde yan yattığım ve sevgili Annemin Bana baktığını gördüğüm andı.

Kalbi kırılmıştı ve iki öğrencim tarafından ayakta tutulmak zorunda kaldı.

Onu sadece kalan tek gözümle görebiliyordum ve çektiği eziyeti izlemeye dayanamıyordum.

Yüzlerce kişilik kalabalığın alayları, çığlıkları ve kükremeleri yattığım yerden hissedilebiliyordu ve Benim ve diğer altı kişinin Çarmıha gerilmesini organize etmek ve denetlemek için altı yüz asker gerekti.

Ben onların ana ilgi odağıydım ve diğerleri benim gibi acı çekmedi.

Bileklerim, Başparmaklarımın dibinde, Çarmıha çivilenirken artık hissedemiyordum.

Vücudum o kadar hırpalanmış ve morarmıştı ki şoka girmiştim.

Omuzlarım yerinden çıktı ve Kollarım yuvalarından koptu.

En kötü fiziksel hasar, Ben Çarmıha çivilenmeden önce Bedenime verildi.

Çığlık atmadım.

İtiraz yok.

Sadece bir fısıltı.

Bu, şehvetlerini tatmin edecek bir tepki isteyen cellatlarımı çileden çıkardı.

Onlarla hiç muhatap olmadım, çünkü bunu yapmak onların ruhlarını istila eden Şeytan ve iblisleriyle muhatap olmak anlamına gelirdi.

İşte bu yüzden Bana karşı duydukları acımasızlık bu kadar yoğundu.

Beş saat boyunca çarmıhta asılı kaldım.

Güneş kavurucuydu ve tenimin yanmasını azaltmaya yardımcı olacak bulutlar yoktu.

Son nefesimi verir vermez, Babam kara bulutların yanı sıra gök gürültüsü ve şimşek gönderdi.

Meydana gelen fırtına öylesine korkutucu boyutta ve öylesine aniydi ki, izleyicilerim o aşamada benim gerçekten de Baba Tanrı tarafından gönderilen Kurtarıcı olduğumdan kuşku duymadılar.

Kızım, bunu sana Bana sunduğun büyük acı eylemine karşılık bir Armağan olarak açıklıyorum.

Çocuklarıma Çarmıh'taki Tutkumdan pişmanlık duymadığımı söyleyin.

Üzüldüğüm şey, Kurban Edilişimin unutulmuş olması ve pek çok kişinin Çarmıha Gerilişimin gerçekleştiğini inkâr etmesidir.

Havarilerimden birçoğu Çarmıh'a tırmanışıma tanık olmadıkları için, birçoğunun ne acılar çektiğim konusunda hiçbir fikri yoktur.

Bugün Beni inciten şey, pek çok kişinin Beni hâlâ inkâr ediyor olmasıdır.

Siz takipçilerime çağrım, Çarmıha Gerilişimin boşa gitmesine izin vermemenizdir.

Bugün işlenenler de dahil olmak üzere TÜM günahlar için öldüm.

Bugün bile Beni inkâr edenleri kurtarmak istiyorum ve buna ihtiyacım var.

Sevgili Kurtarıcınız

İsa Mesih