Bija Ime fort e dashur, koha që Unë të vuaj më shumë do të vijëkur Mundimi Im në Kryq të përkujtohet.

Asnjë njeri nuk e kupton shkallën e vuajtjes Sime gjatëkryqëzimit Tim apo se në çfarë mënyre u torturova.

Torturimi Im ishte më ikeqi i mundshëm. Unë u rraha egërsisht nga dhjetë burra dhe çdo centimetër itrupit Tim u fshikullua.

Mishi në pjesën e kurrizit Tim u gris dhe kockat e shpatullaveishin të dukshme.

Unë mezi mund të qëndroja në këmbë dhe njërin sy e kisha tënxirë dhe të dërrmuar.

Mund të shikojavetëm me syrin e majtë.

Në kohën kur më çuan para Poncit Pilat dhe më vendosën kurorënme gjemba në kokë, Unë mezi mund të qëndroja në këmbë.

Më pas ata më zhveshën komplet, përpara se të më vinin një rrobëtë kuqe të shkurtër përmbi kokë, dhe pastaj vendosën një degë palme në dorënTime të djathtë.

Çdo gjemb ishte si një gjilpërë, kaq të mprehtë ishin. Njëri prej këtyre gjembave gjithashtu eshpoi syrin Tim të djathtë, i cili më la pothuajse të pa-aftë për tëshikuar.

Unë humba kaq shumë gjak saqë fillova të vjell dhe isha kaq itrullosur saqë kur fillova ngjitjen Time për në Kalvar, nuk isha në gjendje tëmbaja kryqin.

Unë rashë aq shumë herë saqë u deshën orë përpara se të arrijamajën e kodrës.

Unë isha i rrahur dhe i frushkulluar në çdo hap të udhës.

Trupi Im ishte i tëri i gjakosur dhe i mbuluar me një djersë tëtrashë që prodhohej prej diellit përcëllues.

Disa herë më ra të fikët.

Për sa shumë kjo të ishte e dhimbshme dhe agonizuese, më efrikshmja nga të gjitha ishte urrejtja e treguar ndaj Meje, jo vetëm nga tërriturit përgjatë rrugës, por edhe ngafëmijët, të cilët më godisnin Mua me shqelma, pasi ata ndiqnin shembullin eprindërve të tyre.

Ulërimat që nxirrnin nga goja e tyre dhe urrejtja nuk ishinasgjë në krahasim me frikën që ata kishin nga Unë.

Sepse, pas gjithë kësaj, ata nuk ishin akoma të sigurt nëse Unëisha apo jo, në të vërtetë, Mesia që ata po prisnin prej kaq kohësh.

Ishte më e lehtë,kështu, që të më urrenin, të më denonconin, sesa të më pranonin Mua, sepse kjodo të donte të thoshte që atyre do iu duhej të ndryshonin udhët e tyre.

Momenti Im më agonizues ishte kur Unë dergjesha në tokë nënjërën anë, i goditur përsëri me shkelma në kurriz, dhe pashë Nënën Time tëdashur që po më shikonte Mua.

Ajo ishte me zemër të thyer dhe duhej të mbahej nga dy prejdishepujve të Mi.

Unë mund ta shikoja atëvetëm përmes njërit sy të mbetur, dhe nuk mund të duroja të shikoja vuajtjen esaj.

Talljet, britmat dhe ulërimat nga turmat prej qindra njerëzishmund të ndjeheshin nga toka ku dergjesha dhe u deshën 600 ushtarë për të organizuar dhe mbikëqyrur kryqëzimin Timdhe të gjashtë të tjerëve.

Unë isha qendra kryesore e vëmendjes së tyre dhe të tjerët nukvuajtën siç vuajta Unë.

Kur kyçet e duarve të Mia, tek rrënja e gishtave të mëdhenj, ugozhduan në kryq, Unë nuk mund të ndjeja më asgjë.

Trupi Im ishte kaq i dëmtuar dhe i ënjtur saqë kisha kaluar nëshok.

Shpatullat e Mia ishinzhvendosur dhe krahët e Mi ishin shkulur nga vendi i tyre.

Dëmi më i keq fizik u krye mbi trupin Tim përpara se tëgozhdohesha në kryq.

Unë nuk nxora asnjë britmë.

Asnjë protestë.

Vetëm një pëshpërimë.

Kjo i tërboi ekzekutuesit e Mi, të cilët donin të shikonin njëreagim për të kënaqur epshet e tyre.

Unë kurrë nuk u angazhova me ta sepse po ta bëja, kjo do tëthoshte që Unë të angazhohesha me Satanin dhe djajtë e tij, që ua infektoninatyre shpirtrat.

Kjo ishte arsyeja se përse egërsia e tyre ndaj Meje ishte kaqintensive.

Unë qëndrova ivarur në kryq për pesë orë.

Dielli ishte përcëllues dhe nuk kishte re për ta penguar djegiene lëkurës Sime.

Sapo dhashë frymën Time të fundit, Ati Im dërgoi re të zeza sidhe bubullima e vetëtima.

Stuhia që filloi ishte e një shkalle kaq të frikshme dhe aq epapritur saqë spektatorët e Mi nuk kishin më asnjë dyshim në atë moment se Unëisha, me të vërtetë, Shpëtimtari që kishte qenë dërguar nga Hyji Atë. 

Unë ta zbuloj këtë, bija Ime, si një dhuratë për ty, sishpërblim për aktin madhështor të vuajtjes që ti më ke ofruar Mua.

Thuaju fëmije tëMi se Mua nuk më vjen keq për Mundimin Tim në Kryq.

Ajo që më vjen keq është se sakrifica Ime është harruar dhe seshumë njerëz e mohojnë që kryqëzimi Im ndodhi me të vërtetë.

Shumë nuk e kanë fareidenë se çfarë m’u desh të vuaja, sepse shumë nga apostujt e Mi nuk e dëshmuanngjitjen Time drejt Kalvarit.

Ajo çfarë më lëndon Mua sot është se shumë njerëz më mohojnë Muaakoma.

Thirrja Ime për ju, ndjekësit e Mi, është që të mos lejoni qëKryqëzimi Im të shkojë dëm.

Unë vdiqa për TË GJITHA mëkatet, duke përfshirë ato që kryhensot.

Unë dëshiroj dhe Unë duhet t’i shpëtoj madje edhe ata që mëmohojnë Mua edhe sot.

Shpëtimtari juaj i dashur